All you need is love
Het hele jaar door kunnen we genieten van herenigingen, liefdesverklaringen en bedankjes van mensen die elkaar liefhebben. Het tv-programma All you need is love is een ware tranentrekker. Ik kijk er graag naar. Niet per se om te ‘janken’, maar om al het moois wat de mens in zich heeft: liefde.
Begin dit jaar begon het programma, zoals altijd, in de studio met zowat 500 mensen. Totdat… C. Jeweetwel. Het voelt zo gek: afstand houden, mondkapjes, elkaar minder zien. De liefde uiten voelt dan vreemd. Je kunt niet doen hoe je zou willen. Elkaar omhelzen, kussen, met z’n allen bij elkaar.
En dan zou nu de mooiste tijd van het jaar moeten zijn. Maar hoe kan dat, als je de liefde niet kunt uiten zoals je zou willen? We worden digitaal, creatief, want we kúnnen nog wel de liefde uiten. Dat moeten we dan maar omhelzen ook!
All you need is love laat zien hoe dat moet. Via manshoge spatschermen, knuffelwanden met plastic armen en vele, vele videoboodschappen. Om de liefde te uiten. Het voelt als de onverwachte droppingen in de beroemde Australiëreis. Mensen worden verrast met dat ze hun geliefden opeens wél in het echt kunnen zien. Of worden verrast met de hele familie bij elkaar via videobellen. Fantastisch hoeveel er mogelijk is, als je maar wat verder denkt. En de megagrote hulp van het programma is ook wat waard natuurlijk.
Maar die C., hè. Hoeveel er ook mogelijk is, sommige dingen blijven onmogelijk; los van elkaar echt knuffelen, zonder plastic ertussen. Want hoeveel technologie en mogelijkheden er zijn: ik zal geen videoboodschap kunnen krijgen, niet kunnen videobellen, of knuffelen met plastic ertussen. Als papa er nog was geweest, zou het sowieso teveel zijn geweest voor hem, die C. Maandenlange quarantaine zou een gevangenisstraf geweest zijn. Want ook hij was iemand die liefde wilde uiten, zoals elk mens. En C. had hem dan uiteindelijk wel de das omgedaan.
Toch blijft het knagen. Dat is dan een gemis, dat papa er niet meer is. Hoeveel we ook afhankelijk en blij mogen zijn met de technologie, de herinnering heeft meer waarde. Als ik zie dat de mensen worden verrast met een concertje van André Rieu, dan denk ik: ja, dat had papa ook mooi gevonden. We keken er altijd graag naar. De herinnering blijft. Ik geniet van een boswandeling en ik zie een wit veertje op mijn pad. Ik zie papa in mijzelf, en mijzelf in m’n dochter. Ik zie een sterrenhemel, of hoor bepaalde muziek en dan, op die momenten, is papa dichtbij.
Dan blijkt All you need is love opeens een tranentrekker. Omdat ik weet dat ik papa niet meer kan knuffelen. Ik kan niet meer onverwacht overvallen worden met een videoboodschap, of een echte ontmoeting.
I know how you feel right now… You need to come on home so I can hold you tight. Aldus Krezip in Sweet Goodbyes.
En sweet goodbye it is. Nu dan althans. Hoe pijnlijk ook: dat gemis én wetende dat sommige dingen nooit (meer) zullen gebeuren, ik weet dat papa bij me is. Op welke manier dan ook. Want dat doet de liefde: die zit in je hart, in je hoofd en in elke cel van je lichaam. All you need is love.
The Living Momentum 