Hoe gaat dat ook alweer: in het moment leven, van de kleine dingen genieten?
Het hele doel van deze blog ben ik zo gauw weer vergeten.
Toen ik nog 53 minuten tussen Zwolle en Utrecht treinde, en weer terug, was dat mijn uur van mindfulness. Kijkend uit het raam vertraagde ik het beeld en zag een reiger aan de spoorsloot staan. Kinderen die zwaaien. Een vliegtuig die laag vliegt. Of ik ving een gesprek op van medepassagiers in de trein, stiekem meeluisteren en genieten van de kleine dingen. Met altijd een boek op zak.
Ik moet vertragen. Ik moet zeggen tegen mezelf dat ‘niets moet’. Ik moet niet zoveel willen. Ik moet niets. Ik ben verantwoordelijk voor mezelf en ik moet voor mezelf zorgen. Ik moet niets.
Ik wíl vanalles. Ik wil leuke dingen doen, mensen ontmoeten, presteren op werk, carrière maken, reizen, de hele stapel ongelezen boeken lezen, mijn lieve kat knuffelen, huis en tuin op orde hebben. En toch moet niets. Ik heb alleen mijzelf ermee als ik mijzelf dingen opleg. Laat dit dan een les zijn, lieve lezer, dat niets moet.
Dan kan yoga toch zo fijn zijn, het voelt als een half uurtje meditatie. Soepel en licht bezweet en toch zo super fijn is dat gevoel na een half uurtje yoga. Ik moet de tijd nemen, ik moet het vaker doen, ik moet niets.
Soms… met zo’n stukje meditatie voor mezelf, dan droom ik weg…
Dan droom ik weg en dan denk ik dat ik aan een groot meer zit, met bergen in de verte. Het water is helderblauw en op het kiezelstrand ligt een bootje. Ik zit daar en staar maar. Het weidse uitzicht is rustgevend, mijn stukje mindfulness en meditatie, met alliteratie.
Soms, dan droom ik weg en dan denk ik dat ik in de bergen loop, met uitgestrekte weides vol met bloemen. Een ‘Sound of Music’-omgeving en ik dwaal door de bergen heen. Diep ademhalend adem ik de frisse berglucht in. Ik voel me vrij.
Soms, dan droom ik weg en dan ben ik weer in Schotland, uitkijkend over de Highlands met die karakteristieke groenige bergen, typische Britten met hun schapen en hun honden en hun tweed. Dan glooi ik over het glooiende landschap en kijk ik uit over de lochs en glens.
Soms, dan droom ik weg en dan kijk ik uit over de golfbaan hier om de hoek. Ik hoor de vogels en in de verte zweeft een bal. Een man met rode polo is maar een vreemd gezicht in dit stukje aangelegd natuur.
Soms, dan droom ik weg en dan zit ik weer in de trein, uitkijkend over het Nederlandse landschap. Dat landschap dat mijn thuis is en ook al vind ik mij een kosmopoliet en totaal geen Europeaan, dan ben ik zo Nederlands als wat. Dan moet living in the moment maar even ‘in het moment leven zijn’. Had de trein maar vaker vertraging, dan vertraagde ik nog eens.
The Living Momentum 